Gerçeğin tam içindeyiz fakat bazen bilim kurgu filminin içinde yaşıyor gibi hissediyorum. Büyük resme bakınca ne kadar farklı değişimler oluyor aslında.

Bir ülkedeki şehirden başlayarak 150 ülkeye, insandan insana kolay bulaşan bir virüsün yayılması. Salgın nedeniyle Dünya’da 200.000’den fazla insanın hayatını kaybetmesi.

Bazı ülkelerde sağlık sisteminin çökmesi, çare olacak ilaç ve aşının henüz bulunamamış olması. İnsanları iyileştirmek için kendilerini tehlikeye atan ve hatta hayatını kaybeden kahraman sağlık çalışanlarının varlığı.

Okulların, halka açık tüm kapalı alanların, ibadethanelerin, parkların, spor alanlarının kapatılması. Yurtdışı uçuşların kapatılması. Şehirler arası yollarında seyahatin izne bağlı olması. Karantina uygulamaları. İşyerlerinin kapatılması, evde çalışmaya geçilmesi.

Beyaz eşya üreten fabrikaların solum cihazı üretmeye başlaması, otomobil fabrikalarının tıbbı cihaz ve maske üretmesi. Maskenin hayatımıza zorunlu olarak girmiş olması sokaklarda maske ile dolaşmak zorunda oluşumuz. Yaşlıların ve çocukların bir aydır evden dışarı çıkmaların yasak olması. Marketten belli zamanlarda alışveriş yapılması. Sahillerde yürümenin kalkması.

İnsanlarla sosyal mesafede olmak, sarılmadan, tokalaşmadan, iki metre uzaktan kurulan iletişim. Herkesin birbirine bulaştırma çekincesinden dolayı duyulan tedirginlik, şüphe ve korku. Gözle görünmeyen bir virüse karşı şimdilik çaresiz kalmış insanlar. Ne zaman biteceği bilinmeyen bir mücadele.

Acı, gözyaşı, farkındalık, umut, çaresizlik…

Neler öğrendik bu süreçte, sağlığın ve hayatın kıymetini, dayanışmanın vazgeçilmezliğini, doğanın ve temiz havanın harika oluşunu, yaratıcılık ve üretimin önemini, birbirimizin değerini, öğrendik. Dayanıklı olmayı öğrendik, sabırlı olmayı öğrendik, birbirinizi korumayı öğrendik, empati göstermeyi öğrendik, özgürlüğün gücünü öğrendik, değişme ayak uydurabilmeyi öğrendik…

Bitmedi öğrenme yolculuğumuz bu büyük hızla devam ediyor…

Sağlık günler dilerim,

Sevgilerimle,
Tuna Aktuna